ظن ممنوعظن محکوم به عدم اعتبار، به استناد دلیل ظنّی معتبر را ظن ممنوع می‌گویند. ۱ - معنای ظن ممنوعظن ممنوع، مقابل ظن مانع بوده و عبارت است از ظنی است که بر عدم اعتبار آن دلیل ظنی معتبری اقامه شده است، مثل آن که بر عدم اعتبار ظن حاصل از استحسان ( ظن ممنوع )، دلیل ظنی دیگری ظن مانع هم چون شهرت یا اجماع منقول اقامه شده باشد. در این که اقتضای مقدمات انسداد، رجحان ظن مانع است یا ظن ممنوع، یا تساقط هر دو، و یا تمسک به هر یک که قوی‌تر است، اختلاف وجود دارد. [۱]
انصاری، مرتضی بن محمدامین، فرائد الاصول، ج۱، ص۲۶۱.
[۴]
ذهنی تهرانی، محمد جواد، تحریر الفصول، ج۴، ص۴۵۳.
[۵]
فاضل لنکرانی، محمد، ایضاح الکفایة، ج۴، ص۴۲۳.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «ظن ممنوع». |